یادنامه آیت‌الله بهجت| گزارشی از بیست و چهار ساعت زندگی عبد صالح خدا
تاریخ انتشار: ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۷۹۸۵۸۸۴
به نظر می‌رسد آنچه برای آیت‌الله بهجت رحمه‌الله مکشوف می‌شد، در یک ساعت بعد از نماز مغرب و عشاء و بین الطلوعین صبح اتفاق می‌افتاد. ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۹ - ۰۰:۲۷ فرهنگی دین ، قرآن و اندیشه نظرات - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چندساعتی قبل از اذان صبح چراغ اتاق آیت الله بهجت روشن می‌شد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خبرگزاری تسنیم برای آشنایی با برنامه‌های روزانه آیت‌الله‌العظمی محمدتقی بهجت رحمه‌الله علیه، گزارشی از بیست و چهار ساعت زندگی این عبد صالح خدا را تهیه و تنظیم کرده است.
سه نیمه‌شب
هنوز یک ساعت و نیم تا دو ساعت مانده بود تا گلبانگ اذان صبح بلند شود، از خواب بیدار می‌شدند و مشغول نماز شب و مناجات بودند. قرائت قرآن و تدبر در آیات هم همیشه قبل از نافله صبح انجام می‌دادند. بعد از اقامه نماز صبح و تعقیباتش و هنوز نیم ساعت مانده تا طلوع آفتاب، برای اقامه نماز جماعت صبح، پیاده روانه مسجد کوچک فاطمیه می‌شدند و در همین مسیر هم باقیمانده تعقیبات را انجام داده و به اذکار مشغول بودند.
بیشتر بخوانید: نکات آیت‌الله بهجت(ره) در خصوص اهمیت شناخت شب قدر/ آیا زمان دقیق شب قدر مشخص است؟
زمینه‌های ظهور از منظر آیت‌الله بهجت(ره)؛ چرا امام زمان(ع) از ما التماس دعا دارد؟
پنج صبح
اقامه نماز صبح به جماعت در مسجد و تعقیباتش، از سال 59 تا سال 84، یعنی چند سال پیش از وفات ایشان، ادامه داشت. این برنامه هم حدود یک ساعت و نیم زمان می‌برد. بعد از نماز صبح و تعقیبات، به سمت حرم مطهر حرمت می‌کردند. در این مسیر به خواندن دعای سیفی صغیر و دعای «یا من تحل» مشغول بودند و در روضه منوره یک ساعت به صورت ایستاده و یک ساعت نشسته، دعاها و زیارت‌ها را می‌خواندند.
خواندن زیارت امین‌الله، جامعه کبیره و زیارت عاشورا به همراه صد لعن و صد سلام از برنامه‌های هر روز آیت الله بهجت بود. البته صد لعن و صد سلام را به مرور در مسیرهای رفت و برگشت به منزل و حرم و مسجد می‌خواندند. نماز بعد از زیارت عاشورا و خواندن دعای علقمه که بعد از زیارت عاشورا خوانده می‌شود هم کار هر روزشان بود. در مسیر برگشت از حرم به منزل هم دعای صباح را از حفظ می‌خواندند.
هشت صبح
صبحانه هم معمولاً مختصری نان و پنیر و چای میل می‌کردند، البته در اواخر عمر شریفشان شیر هم جزء برنامه شد. بعد از صرف صبحانه، یک ربع تا بیست دقیقه به صورت نشسته استراحت می‌کردند. بعد از آن نوبت مطالعه بود و در همین اثنا اشعاری هم یادداشت می‌کردند. سرودن اشعار عرفانی هم حدود بیست سال ادامه داشت.
بعد از تجدید وضو برای تدریس راهی مسجد می‌شدند. اغلب اوقات بعد از تمام شدن درس و با اتمام صد سلام زیارت عاشورا سجده آن را به‌جا می‌آوردند. نکته جالب این بود که آیت الله بهجت مقید بودند که زیارت عاشورا را از روی متن کتاب بخوانند، با وجود اینکه علی‌القاعده آن را حفظ بودند.
دوازده ظهر
قبل از اذان ظهر، گاهی ده دقیقه تا یک ربع استراحت می‌کردند و سپس برای نماز ظهر آماده می‌شدند. با انجام نوافل ظهر و اقامه نماز جماعت و تعقیبات بعد از آن و دعا برای مشتاقان به منزل برمی‌گشتند. در منزل هم یک ربع تا بیست دقیقه به تدبر در قرآن می‌پرداختند.
در اواخر عمر شریفشان پس از انجام عبادات مربوط به نماز ظهر، ده دقیقه استراحت می‌کردند که باز هم به صورت نشسته بود.
دو بعدازظهر
وقت نهار که می‌شد و زمانی که سفره را پهن می‌کردند، در کنار سفره جویای دوستان و نزدیکان می‌شدند و یک‌یک آن‌ها را نام می‌بردند. حتی افراد بسیار دور را هم از قلم نمی‌انداختند. همیشه هم نهار با حضور تمام اعضای خانه بود. البته در روزهای خاصی مثل عاشورا و عرفه و... که عبادات خاصی برای آن‌ها وارد شده، ممکن بود نهار بدون حضور ایشان باشد. جالب اینکه وقت نهار با دقت به حرف‌های اعضای خانه گوش می‌دادند و در خاطرشان می‌ماند. حتی اگر قرار بود از کسی خبر بگیرند پیگیری می‌کردند و نتیجه را می‌خواستند و اگر ما بر اثر سهل‌انگاری یا مشغله و یا فراموشی، عمدی یا سهوی، امرشان را انجام نداده بودیم دائم نگران پیگیری آن روز ایشان بودیم، چون می‌دانستیم فراموش نمی‌کنند.
بعد از صرف نهار و بعد از اینکه به صورت نشسته استراحت می‌کردند، به مطالعه می‌پرداختند و آماده تدریس می‌شدند. جلسه درس یک ساعت قبل از اذان مغرب بود. بعد از درس تجدید وضو می‌کردند و برای نماز مغرب و عشاء آماده می‌شدند.
هفت بعدازظهر
جالب‌ترین مرحله اعمال آیت الله بهجت که هیچ وقت برای کسی، حتی اعضای خانواده، مکشوف نشد که در این زمان بر ایشان چه می‌گذشت، بعد از نماز مغرب و عشاء و تعقیباتش بود که در یک اتاق تاریک با خودشان خلوت می‌کردند. کسی در این خلوت عارفانه‌اش راه نداشت و به نظر می‌رسد آنچه برایشان مکشوف می‌شد در همین یک ساعت و بین الطلوعین صبح اتفاق می‌افتاد. از مقدمه نماز مغرب و عشاء تا اتمام تعقیباتش حدود سه ساعت و نیم تا چهار ساعت زمان می‌برد، به جز شب‌های پنج‌شنبه و جمعه که طولانی‌تر هم می‌شد.
ده شب
با تمام شدن عبادات و مطالعه شبانه، شام مختصری میل می‌کردند. اوایل شامشان نان بود و دوغ. اواسط هم نان خالی می‌خوردند و کمی شربت آب‌لیمو و اواخر هم نان می‌خوردند و چای.
بعد از شام و قبل از خواب حدیث کساء، سوره واقعه، آیت‌الکرسی و چهار قل در میان آنچه قرائت می‌کردند واضح بود. تمام خواب‌های نشسته و غیر آن بین چهار یا پنج ساعت بود و گاهی کمتر، یعنی نزدیک به سه ساعت می‌رسید. این مسئله برای خانواده بسیار تعجب‌آور بود که چطور با این کهولت سن خسته نمی‌شوند! حاضر بودند از خواب و استراحت کم کنند اما از عبادت هرگز.
موارد استثناء
تنظیم عبادات و اعمال در فصول گوناگون جالب بود یعنی ساعات عبادات و استراحتشان در فصل‌های سال تغییر می‌کرد. اما گویی به هیچ وجه احساس بازنشستگی، خستگی و پیری نداشتند.
ایام تعطیل هم که می‌شد چون برنامه نداشتند، به نظریه‌پردازی، اجتهاد دوره فقه و نوشتن کتاب در همین زمینه مشغول بودند. به عنوان مثال، دوره فقه آیت الله بهجت در روزهای تعطیل ایشان نوشته شد. جالب اینکه درس تدریس شده را در همان روز به قلم خود مکتوب می‌کردند.
انتهای پیام/
R1522/P/S4,37/CT4 واژه های کاربردی مرتبط سبک زندگی ایرانی اسلامیمنبع: تسنیم
کلیدواژه: سبک زندگی ایرانی اسلامی سبک زندگی ایرانی اسلامی نماز مغرب و عشاء آیت الله بهجت زیارت عاشورا اقامه نماز یک ساعت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tasnimnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «تسنیم» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۷۹۸۵۸۸۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
سلامت از ارکان اصلی خوشبختی و بهروزی/ خانواده سلامت محور «زندگی زیسته» سالمی دارد
معاون فرهنگی و اجتماعی پلیس در یادداشتی به مناسبت هفته سلامت، وجوه مهم سلامت را برشمرد و بر نقش خانواده در سلامت افراد تاکید کرد.
به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، سردار دکتر سعید منتظرالمهدی در یادداشتی به مناسبت هفته سلامت آورده است:
یکی از ارکان اصلی خوشبختی و بهروزی، «سلامت» است. چه، با برخورداری از تراز بالای صحت و سلامت است که می‌توان برای تحقق اهداف ریز و درشت زندگی و بیشینه سازی شادابی و موفقیت، گام فراسو نهاد و جهد و جد روزافزون نمود. لیکن، نباید از یاد برد که قلمرو و حیطه سلامت هرگز در سطح «سلامت جسم» محدود نمی‌ماند بلکه حیطه‌های پر اهمیت دیگری را نیز در بر می‌گیرد که از آن میان سه حیطه دیگر سلامت، یعنی «سلامت روان»، «سلامت اخلاق» و «سلامت اجتماعی» در خور توجه فزون تری هستند (نیازی به یادآوری نیست که این چهار حیطه سلامت پیوند وثیق و جدایی ناپذیری با یکدیگر دارند و لاجرم زوال یا نقصان هریک قادر است آن سه دیگر را دستخوش کژکارکردی نماید).
چنانچه از حیث یادآوری و بیش و کم از منظر امروزین بخواهیم تعریفی بس مختصر از این چهار حیطه سلامت به دست دهیم چنین می‌توان گفت که جسم آنگاه سالم است که بتوان بی هیچ محدودیتی از همه ظرفیت و توان آن برای «نیکو زیستن» بهره جست، روان نیز زمانی در سلامت است که نه تنها در دام هیچ «تعارض» آشفته ساز و نشانگان ملال انگیز و تنیدگی آشوبناکی گرفتار نشده باشد بلکه لبریز سُرور و وجد و خرسندی و پیوسته در تعالی و پویایی باشد. به همین قیاس سلامت اخلاقی نیز به حالتی اطلاق می‌شود که ذهن و ضمیر فرد عاری از «احساس گناه» باشد؛ آشکار است که لازمه فراچنگ زدن چنین خلق و حالتی آن است که فرد در کنش و منش و بینش خود، «فضایل اخلاقی» (نظیر صداقت، عدالت، اصالت، امانت و جز آن) را فرو نگذارد و برای بیشینه سازی آن‌ها پیوسته بکوشد. سر انجام، مراد از «سلامت اجتماعی» آلوده نشدن به آسیب‌های مختلف از یک سو و داشتن ارتباط و تعامل «شفابخش» با جمع و جامعه از دیگر سو است.
ناگفته پیداست که یک دوجین عامل را می‌توان نشان کرد و نشان داد که بر هر یک از این چهار حیطه سترگ سلامت تاثیر می‌گذارند. اما، تردیدی نمی‌توان کرد که در این میان سهم و نقش خانواده برجسته‌تر است. چون همانگونه که می‌دانیم در خانواده است که «اندیشه» شکل می‌گیرد، «شخصیت» فرا می‌بالد، «منش» نضج می‌یابد، «نگرش به خویشتن» پایه ریزی می‌شود و «نحوه رفتار» در برابر پدیده‌ها و در شرایط مختلف، سمت و سو داده می‌شود.
حال این پرسش در برابر ما عرض اندام می‌کند که کدام خانواده قادر است تراز و میزان هر یک از چهار نوع سلامت را ارتقا دهد و مانع از فرو شدن در «بیماری» و نقصان سلامت شود؟ در پاسخ به این پرسش می‌توان انبوهی شاخص و ملاک را برای «خانواده سلامت محور» و «سالم پرور» فهرست کرد. لیکن به باور من از آن میان شاخص‌های زیر اهمیت بیشتری دارند:
۱. سبک زندگی برخوردار از تحرک بهینه (۶۰ دقیقه در روز)، بهداشت مطلوب، چک آپ دوره ای، تفریح به موقع و تغذیه مناسب. چنین سبکی نه تنها به سلامت جسم یاری می‌رساند بلکه سلامت ذهن و روان را نیز مضاعف می‌نماید.
۲. پیروی از الگوی گفت و گوی سازنده برای از میان راندن تعارضات ناگزیر زندگی. در چنین خانواده‌ای کمتر مشاجره و منازعه و مجادله دیده می‌شود. چه، اینگونه خانواده‌ها زبان و کلام را در جهت «مفاهمه» و مصالحه بکار می‌گیرند و با گفت و شنود به موقع مانع از سایه انداختن تعارضات و مسائل حل نشده بر ساحت جان و روان می‌شوند.
۳. افزایش مستمر ذخیره شناختی. در خانواده سلامت محور، مطالعه و یادگیری رفتاری رایج و مستمر است و لاجرم اعضای اینگونه خانواده‌ها پیوسته دانایی خود را افزایش می‌دهند و اندیشه خود را زیبا و غنی می‌سازند. آنان همچنین می‌کوشند تا «دانش» خود را به «خِرد» تبدیل سازند و آن را در کنش و عمل خود بکار بندند. ناگفته پیداست که پیامد دانایی، خردمندی و «اندیشه زیبا» خوشامدگویی مستمر به زیبایی‌های بیکران زندگی و شادابی و شورمندی جسم و روان است.
۴. فضیلت‌مند زیستن. در خانواده سالم پرور و سلامت محور به فضائل اخلاقی نه تنها در «گفتار» بلکه در «کردار» ارج نهاده می‌شود. به همین سبب اینگونه خانواده‌ها اغلب با خود و دیگران «در صلح» و آرامش هستند.
۴. برخورداری از روابط و پیوند‌های اجتماعی خرسند ساز. چنین پیوندی نوعی «حمایت اجتماعی» است که همچون «سپری نیرومند» از اعضای خانواده در برابر سختی‌ها و رنج‌های ناگزیر زندگی حفاظت می‌کند (یادمان باشد که در جهان بودن یعنی با دیگران بودن).
خلاصه آنکه، خانواده سلامت محور «زندگی زیسته» سالمی دارد و لاجرم احساس خوشبختی و بهروزی و شادابی آن پیوسته در حال افزایش است.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»